Ҳамла ба Саидмукаррам Абдуқодирзода, раиси Шӯрои уламои Тоҷикистон, на танҳо як ҳодисаи ҷудогона, балки нишонаи равшани буҳрони амиқи иҷтимоӣ ва сиёсӣ дар кишвар аст. Вокуниши мақомот ба ин ҳодиса ҳамон роҳе буд, ки солҳои тӯлонӣ пайравӣ мешавад: маҳкум кардани афроди муттаҳам бидуни таҳлили амиқи сабабҳои воқеӣ.
Додгоҳи олӣ се нафарро барои ин ҳамла ҷазо дод, вале ҷузъиёти парванда ошкор нашуд. Чаро додгоҳҳои Тоҷикистон ба ҷои эълони ошкоро ва шаффоф, парвандаҳоро паси дарҳои баста ҳал мекунанд? Агар ҳадаф адолат мебуд, чаро ҳукм ва моддаҳои ҷиноятии эълоншуда пинҳон мемонанд? Ин ҳолат бори дигар собит мекунад, ки низоми додгоҳии кишвар бештар ба ҳифзи манфиатҳои ҳукумат машғул аст, на ба таъмини адолат.
Саидмукаррам Абдуқодирзода дар тӯли 14 соли роҳбарии худ ба як шахсияти сиёсӣ табдил ёфтааст, ки пайваста сиёсати ҳукумати Раҳмонро ҷонибдорӣ мекунад. Дар ин муддат, садҳо масҷид баста шуданд, фишор ба диндорон афзоиш ёфт, ва озодиҳои мазҳабӣ сахт маҳдуд гардиданд. Ҳамзамон, Шӯрои уламо, ки бояд як ниҳоди мустақил бошад, ба як шӯъбаи таблиғотии давлат табдил ёфтааст. Ин ҳама боиси афзоиши норозигии мардум шудааст, ки акнун дар шаклҳои гуногун, аз ҷумла ҳамлаҳои эҳсосӣ, зоҳир мешавад.
Мақомоти Тоҷикистон тамоми эътирозҳоро ба “ифротгароӣ” рабт медиҳанд, вале касе намепурсад, ки чаро ҷавонон ба ин роҳ мераванд. Ҷавоне, ки ба муфтӣ ҳамла кард, фарзанди муаллим ва фарроши мактаб буд ва шахсе, ки дар муҳити оддии Тоҷикистон ба воя расидааст. Оё ӯ аз аввал “ифротгаро” буд, ё сиёсатҳои нодурусти ҳукумат ӯро ба ин роҳ бурданд?
Давом додани сиёсати фишор ва саркӯб танҳо боиси бадтар шудани вазъ хоҳад шуд. Тоҷикистон ба ислоҳоти ҷиддӣ ниёз дорад. Шӯрои уламо бояд мустақил бошад, фишори давлатӣ ба дин бояд қатъ шавад, ва сабабҳои воқеии радикализатсия таҳлил гарданд. То замоне ки ҳукумат сабабҳои норозигии мардумро ҳал накунад, чунин ҳодисаҳо боз ҳам такрор хоҳанд шуд.
Бо эҳтиром
Созмони Ҷавонон барои Эҳёи Тоҷикистон
