Дар ин рӯзи фархунда, барои ҳамаи мо муҳим аст, ки моҳияти Конститутсияро ҳамчун санади олӣ ва асосии кишвар эҳтиром намоем. Конститутсия бояд як кафолати ҳақиқӣ барои манфиатҳои тамоми ҷомеа бошад ва барои ҳар як шахс озодиҳои баробарро таъмин намояд. Он бояд чун пояи устувори давлатдорӣ амал карда, баробарии ҳуқуқҳо, адолат ва эҳтиром ба ҳуқуқҳои шаҳрвандонро таъмин созад.
Агар Конститутсия на ҳамчун ҳуҷҷати адолат ва манфиати умум, балки бо мақсади нигоҳ доштани ҳокимияти як гурӯҳ ё хонаводи Раҳмонов истифода шавад, ин метавонад қимати онро коста гардонад ва эътимоди мардумро заиф созад. Тағйиротҳо дар Қонуни асосӣ бояд танҳо бо розигии мардум ва барои некӯаҳволии умум сурат гиранд, на ба манфиати як гурӯҳи маҳдуд. Танҳо дар чунин шароит Конститутсия метавонад на ҳамчун санади қонунӣ, балки ҳамчун рӯҳияи худи миллат амал кунад.
Эҳтироми Конститутсия ва риояи он барои пешрафт ва шукуфоии ҷомеа муҳим аст. Мавқеи он бояд бетағйир нигоҳ дошта шавад, то мардум худро дар фазои амн ва адолатпарвар эҳсос кунанд ва давлат ҳамчун кафили ҳуқуқҳои шаҳрвандон амал намояд. Танҳо дар ин шароит мо метавонем ба як ояндаи равшан ва рушдёбанда ноил гардем.
Бо эҳтиром,
Созмони Ҷавонон барои Эҳёи Тоҷикистон
